Zondag 23 april begint de Morocco Desert Challenge: een zinderende rally van ruim 3000km, strak door de Marokkaanse woestijn. 600+ deelnemers rijden mee in de PRO-competitie, met onder hen 8 Drentenaren: 5 studenten en 3 docenten van het TT-instituut Drenthe. Emma Peeters zit op de bijrijdersstoel als navigator:
“Ik ga voor het eerst, ik word echt in het diepe gegooid. Navigeren is nieuw voor me, dus om me goed voor te bereiden heb ik YouTube-filmpjes opgezocht en Ziggo Sports uitzendingen teruggekeken, zodat ik weet wat ik kan verwachten. Er is wel elk jaar een nieuwe route. Vorige editie ging van kust naar kust, en dit jaar eindigt in het binnenland. Tussen de bergen. Gelukkig heeft Chris (docent-coureur, red.) al veel ervaring, ook als navigator.”
We rijden dit jaar voor het eerst met een digitaal ‘roadbook’, zoals geïntroduceerd in de Dakar. Dat is eigenlijk niets anders dan een bolletje waar je bent en een pijltje waar je heen moet. Maar hoe je daar komt? De afstanden waarop je af moet slaan staan onder elkaar beschreven; een beetje als een Google Maps beschrijving. Over 250 meter, rechts afslaan, zeg maar. Aan de hand van herkenningspunten, een rotsblok, een steen, een band in de woestijn of de ruïnes van een oud dorpje, navigeer je.”
“Deze rally rijd je op zicht. Er is geen echte navigatie, dus het is belangrijk dat ik leer kijken, en Chris niet blindelings een ravijn in stuur. Rijden op dit zand kun je een beetje vergelijken met snowboarden: de duinen hebben een schuine en een scherpe kant, en zodra de auto over dat kantelpunt heen is moet ik snel kijken hoe dan verder. Kies ik de verkeerde route, dan kunnen we een rotsblok raken. Als daarachter een kuiltje ligt dan raakt de auto flink beschadigd, of we gaan over de kop. Ik let goed op de omgeving, en bepaal de beste route naar de volgende duin. Dat is mijn taak. Ik check de meetinstrumenten en kompasgraden continu en lees mijn roadbook goed op. En waar mogelijk geniet ik natuurlijk van het landschap. Hoe mooi is het om te zien waar we rijden.”
“Het is niet zo dat we elke keer een nieuwe auto bouwen. Deze auto (Een Opel Monterey uit 1998) hebben we al vanaf het begin van de rally; hij gaat nu voor de 3e keer mee. Het is een oud beestje. We nemen het daar op tegen auto’s die nog geen 20km op de teller hebben, en die elke dag nieuwe banden krijgen. Wij rijden meerdere rally’s op dezelfde banden. We hebben geen groot budget. Als het kan passen we elk jaar iets aan, en finetunen we. Dit jaar was het subframe aan de beurt, en hebben we een nieuw veersysteem ingebouwd. En dan is het afstelwerk: kunnen we nog iets met de versnellingsbak, of met de koppeling? Misschien moeten de lampen anders? Het is telkens zoeken naar verbetering. Maar er wordt ook wel eens wat stukgereden. Dat moeten we dan repareren, of vervangen. Onderhand kennen we die auto van binnen en buiten.”
“Het grote verschil tussen een rallyauto en een straatauto zit in de ophanging en de wielen. We rijden met snelheden van 120-130km per uur door het woestijnzand, en Marokko heeft duinen als bakpoeder. Probeer dat maar eens met een normale auto. Die klappen moeten opgevangen worden, dus de vering is daarop aangepast. Ook de veiligheid is hoger: er zit een rolkooi in de auto, we hebben brandwerende pakken, met een (open) helm en een HANS-device (Head and Neck Support-device, om in geval van een crash schade aan het hoofd en nek te beperken).
Gelukkig is die helm open, want het wordt in de auto zeker 60 graden. Het enige wat je dan kunt doen is preventie: genoeg drinken, zorgen dat je genoeg zout binnenkrijgt, dat je goed eet. En je urine controleren. Het wordt echt een uitputtingsslag. Onderweg slapen we in tentjes, zitten continu bij elkaar op de lip. 400km per dag, soms meer, hebben we het met elkaar te stellen. Maar daar hebben we voor getraind.”
“Mijn ouders zijn al 17 jaar klant Bij Maarten, dus toen ik lokale sponsoren zocht voor dit team dacht ik meteen aan hem. Ik heb uitgelegd wat we doen, en gevraagd of we zonnebrillen konden krijgen. Dat was geen probleem.”
“Er zijn nog maar weinig vrouwen in de rallywereld. Er rijden in de Dakar een aantal vrouwenteams, dus ze zijn er wel. Je moet alleen goed zoeken. Ik weet dat ik me een keer zo hard moet bewijzen, maar ik sloof me graag uit. Van kinds af aan heb ik al meer met de ‘mannenwereld’ gehad, dus kom maar op. Ik sta mijn mannetje wel.
Natuurlijk ben ik zenuwachtig. Voor de heenreis alleen al: ik ben nog nooit verder dan Frankrijk geweest. Het is de spanning voor het avontuur. Maar iedereen heeft er echt ontzettend veel zin in; we kunnen niet wachten. We gaan ervan genieten.”
De Morocco Desert Challenge heeft geen geldprijs. De eeuwige roem en een mooie trofee, dat zijn de prijzen. Het zou leuk zijn als we eerste worden, maar daar gaan we niet vanuit. Het gaat ons om de strijd met de elementen, en de techniek. 50% van de deelnemers valt meestal af, dus de finish überhaupt halen zou voor ons al een overwinning zijn. Daar gaan we voor.”
Bekijk hun vlogs op